Wanneer je een blog begint moet je jezelf natuurlijk ook even voorstellen. Mijn naam is Dini en ik ben een 24 jarige trotse alleenstaande moeder van een prachtig zoontje van bijna 5 maanden oud. Het was een schrikmomentje toen ik erachter kwam dat ik 4 maanden in verwachting was van dit kleine kadootje. Niettemin ben ik nu enorm blij met mijn ventje en zou ik het niet anders meer willen . Nu hij in mijn leven is besef ik pas wat echte liefde is. Deze blog is voor iedereen bestemd, maar ik heb het gemaakt om mijn ervaringen te kunnen delen met moeders alleenstaande moeders, en tienermoeders.
Ja het is zover mijn kleine hummeltje is voor een paar uurtjes naar de kinderopvang, alvast om te wennen. Ook al heb ik het idee dat het meer wennen is voor mama dan voor hem zelf, het is een heel raar gevoel dat je weg loopt zonder je kindje, hem daar bij vreemde mensen laat. toch zat het meteen goed,...
Nou daar sta je dan onverwachts zwanger en je weet totaal niet wat je allemaal moet regelen of doen. Het leek heel makkelijk gewoon even 9 maandjes dragen en hup je hebt een kindje, helaas komt er veel meer bij kijken. wat ik wel meteen wist is dat ik een echo moest gaan maken. dus het allereerste wat ik deed...
Omdat ik geen symptomen van zwangerschap ondervond, was het voor mij een nog grotere shock toen het waar bleek te zijn. En nu moet ik mijn ouders nog gaan vertellen dat ik onverwachts toch zwanger blijk te zijn, Mijn moeder zei me altijd ''dini je bent zwanger wedden? '' en ik maar volhouden van ''nee want dan zou ik het...
In deze korte blog zal ik mijn ervaring delen over hoe het was om zwanger te zijn. Ik heb namelijk altijd gezegd ''ik ga nooit zwanger zijn''. En toch heb ik een mooie zoon op de wereld gezet. vanaf dat ik erachter kwam dat ik zwanger was wist ik dat hij er moest komen. Het voelde alsof het een gift was aan mij. een nieuwe kans. De zwangerschap zelf had ik in eerste maanden helemaal geen symptomen hierdoor heb ik het dus ook nooit opgemerkt. Maar de laatste loodjes zoals men het noemt, waren zwaarder ik kon minder had geen energie en had steeds meer last. toch heb ik het niet als extreem vervelend ondervonden. Het meest magische van het zwanger zijn, was toch echt het getrappel voelen van je kindje in je buik. een voetje hier, een handje daar. zelfs het omdraaien voelt door je hele lichaam. ''Ja ik ben er zeker van er zit wat in me buikje'' dat dacht ik vaak genoeg. en toch leek het alsof ik elk moment wakker kon worden en het allemaal niet waar zou zijn. gek he hoe je zo kunt veranderen van gedachten.
Dit is een heel groot onderwerp omdat alle moeders het anders ervaren, en andere keuzes maken. de één wil in bad bevallen, de ander wilt geen medicatie of juist wel, In mijn geval heb ik het in het ziekenhuis gedaan. Dit omdat ik het wel moest doen vanwege een complicatie. Maar na 6 uur de heftige pijnen te ondergaan, heb ik alsnog gevraagd nouja eerder gesmeekt of ik alsjebliefd een ruggenprik mocht. en dat was de beste keus ooit voor mij. Ik voelde de wééén niet meer en ik kon er zelfs van genieten met een glimlach hier en daar. kortom iedereen heeft zijn verhalen. maar in mijn geval heb ik een geweldige bevalling gehad. en veel steun gekregen. waar ik eerst angst voor had heb ik nu alleen nog maar positieve gedachtes over. ik zei ook meteen '' zo wil ik er nog wel 4 hoor'' . natuurlijk als geintje want voor nu is mijn kleintje wel genoeg. laat ik maar eerst de ware tegen komen. (haha).